|
Straszna Noc
Czasem zapada straszna noc, głucha, upiorna...
Noc beznadziejna, sina i grozą potworna...
Świat odrętwiały ciszy bezdusznej
milczeniem
Śpi pod snów ołowianych tłoczącym brzemieniem...
Gwiazdy w
górze lśnią martwe i zimne boleśnie,
Księżyc jak biała bryła lodu skostniał
we śnie...
Czasem zapada straszna noc, upiorna, głucha...
W noc taką
jęk topielic z toni rzek wybucha;
Rosa w kwiatach w jad zmienia swą ożywczą
siłę
I kwiaty więdną, chorą trucizną opiłe;
Kruk kamienną, grobową ciszą
przerażony
I trupim blaskiem nocy w śpiących lasów strony
Porywa się i
czarnym skrzydłem załopoce,
I leci skryć się w ciemną gąszcz... O, straszne
noce...
A bladzi ludzie w taką noc o śmierci roją,
A ci, co marzą,
silniej drżącą dłonią swoją
Cisną serce tętniące w piersi nazbyt głośno;
Ci, co wiedzą, że dzisiaj snem cichym nie posną,
I czoło rozpalone
wspierają na dłoni,
Czują rosę zimnego potu na swej skroni;
Ci, którym
duszę ciemna krwawa zbrodnia plami,
Z posiwiałymi ze snu budzą się
włosami...
Głodne psy wyją włócząc się zgrają tułaczą,
A małe dzieci
strachów się boją i płaczą...
Gdzieś w ciepłej izbie ludzie siedzą przy
kominie:
Nikt nie waży się przerwać milczenia, jedynie
Matka oczy na
ścianę. obróci bezwiednie,
Spojrzy i szepnie: "Zegar stanął", i poblednie,
I wszyscy zimnym dreszczem wstrząsnęli się trwożnie,
A dziewczęta
poczęły się żegnać pobożnie...
W noc taką gdzieś starucha dźwiga się z
barłogu
Chora i drży, czy śmierć już nie stoi u progu,
I trwożna, chce
odegnać bliską chwilę zgonu,
I zamawia chorobę czarem zabobonu.
W taką
noc matkę słabą, wynędzniałą, głodną
Czarne rozpacze pędzą ponad topiel
wodną:
Z rozwianym włosem, z dziećmi ponad wodą kroczy
I płaczącym
biedactwom zawiązuje oczy
Błądzi po stromym brzegu w północnej pomroce
Szukając głębi... Straszne, beznadziejne noce...
A gdy dzień wyrwie
ludzi z nocnych mąk otchłani,
Budzą się smutni, chodzą bladzi, obłąkani,
Jak gdyby jakimś ciężkim przytłoczeni ciosem,
I słuchają złych wieśxi
szeptanych półgłosem:
Że chłop ślepego ojca udusił pod lasem,
Aby
dobytek jego zagarnąć przed czasem;
Że śmierć była tej nocy u pięknej
dziewczyny,
Co wiła sobie wianek dziś na zaślubiny;
Że niewiasta, co
Boga prosiła gorąco
Długie bezdzietne lata o płodność rodzącą
Aż w końcu
się poczuła matką, wysłuchana,
Powiła płód nieżywy... Nie zbłagała Pana...
Czasem zapada straszna noc, potworna, głucha...
Strwożeni, słabi
starce z tchem oddają ducha...
Nikt nie klnie, bo się korzy przed Nieznanym
z trwogą -
Nie modli się, by nie kląć skargą nieprzytomną,
I tylko
gwiazdy modlą się ciszą ogromną...
O, że się jasne gwiazdy wtedy modlić
mogą!...
(...)
|
|
