|
W gorącą północ lśni czerwcową mistyczny księżyc nad mą głową.
Usypiających mgieł wilgocie świat w widziadlanym kapią złocie.
Co destylując sią kroplami spływa nad cichych gór szczytami,
Ślizga się sennie fala sina nad tą powszechną łez doliną.
Bluszcz wokół grobu sią obwija, śród fal kołysze się lilija,
Mglłą otuliwszy senne ciemie, ruina w ukojeniu drzemie.
Własnie jak Lete - patrz! - jezioro, świadomie śpi północną porą
I za nic w swiecie się nie zbudzi.
Śpi wszystko Piękno! - patrz - śród ludzi. Rozwarłszy okno na niebiosy.
Tu śpi irena z swymi losy. O pani, jakaż tobie moc
Otwierać każe okno w noc? Swawolne wiatry z drzew i krzaków
Lecą tu -niby stada ptaków; Magiczny, bezcielesny rój
Napełnia szmerem pokój twój i strasznie wokól ciebie pląsa,
I biała twa kotara wstrząsa, gdzie pod zwartymi już powieki
Twa dusza spi - ach! śpi na wieki... patrz - cienie drżą jak sen cmentarza!
Nic cię to, pani, nie przeraża?
Czyś ty daleko stąd? Ach, czyż pojmujesz, jak i czemu śpisz?
Tyś pewnie gdzie w dalekich krajach, za sennym morzem, w złotych rajach...
Dziwna twa bladość - dziwny strój - przedziwny długi warkocz twój
I wielki ten milczenia zdrój...
O, pani śpi! Obyż jej spanie, co trwa, głębokie było!
Panie, Ty przyjmij ją pod swe czuwanie. Gdy świętszym stało się to łoże,
Ściany tej izby bardziej boże, spraw, Panie, niechaj śpi przez wieki
Z nierozwartymi wciąż powieki, śród widm schodzących z mgły dalekiej.
Śpi droga moja. Ach, jej spanie, co trwa, wieczystym niech się stanie!
Niech sen jej zawsze będzie taki, niech cicho pełzną w niej robaki!
Daleko, w ciemnym, starym lesie, niech świat jej grób wysoki wzniesie,
Grób, co już nieraz czarne swoje zamykał drzwi żelaznych dwoje,
Z tryumfem kryjąc w swe żałoby rodzinnych herbów jej ozdoby.
Jaki samotny grób milczący, w którego nieraz drzwi niechcący
Rzucała niegdyś kamien drżący.
Grób, który z czarnej swej czeluści jej głosu nigdy nie przepuści,
Bo strach ogarnałby dziecinę, że jęcza w grobach mary sine.
wersja oryginalna
|
|
